Jastrzębie - Rozdział 01.

 
Zaciskam powieki i chcę naciągnąć na siebie koc, ale bezskutecznie. Światło poranka drażni mnie, uporczywie kłuje i tylko wzmaga gigantyczny ból głowy. Jestem prawie goła, zimno mi i mam lekkiego kaca.

Ostrożnie podnoszę się, zakrywam ręką twarz i próbuję przez palce zlokalizować swoje ubranie. Jest tego zbyt wiele w dodatku uczestnicy wczorajszej imprezy, leżeli, na czym popadło i gdzie popadło. Nie chcąc nikogo budzić, chwytam pierwszą lepszą z brzegu męską koszulę, znajdującą się w zasięgu mojej ręki naciągam na siebie, po czym wstaję i niedaleko drzwi zauważam swoje szpilki. „Nie jest tak tragicznie” – myślę sobie i zanim wciskam je na nogi, najpierw rozglądam się za jakimiś fajkami. Nie trudno zgadnąć, że one również nie czekają na mnie i nie leżą na wierzchu. Chce mi się strasznie palić, więc po cichu zaczynam przeszukiwać kieszenie porozrzucanych po pokoju ubrań. W końcu w czyichś spodniach znajduję lekko zmiętą paczkę marlboro, wyciągam jednego papierosa, zabieram zapalniczkę i chowam do kieszeni koszuli. Uradowana tą zdobyczą slalomem przemykam do drzwi.

W łazience na szczęście nikogo nie ma, ale za to jakiś matoł zostawił otwarte okno i przejmujący chłód omal nie zwala mnie z nóg. Wchodzę do kibelka i na widok zawartości muszli nie wytrzymuję i sama puszczam pawia tuż obok…

– Co za syf… kurwa mać… – jęczę do siebie, po czym odwijam z rolki kilka metrów papieru toaletowego i niezdarnie sprzątam bałagan. W głowie stuka, puka, szumi i czuję, że to jeszcze nie koniec i nie mylę się.

Za pierwszym razem wpadam w panikę, kiedy kibel zapycha się i napełnia prawie po brzegi. Po chwili jednak wszystko opada i zanim podłoga dookoła wygląda w miarę czysto, spuszczam wodę jeszcze dwa razy. Otwieram drzwi i wychodzę na chwilę, żeby w umywalce umyć dokładnie ręce, a potem wypłukać usta. Następnie zamykam się z powrotem w kibelku, robię siku i odpalam papierosa. Po rzyganiu smakuje ohydnie, ale nałóg jest silniejszy ode mnie i rządzi mną – skurwysyn. W połowie fajka ktoś wpada do łazienki i szarpie za klamkę.

– Jest tam kto? – pyta jakiś zirytowany facet.

– Ja jestem – odpowiadam, nie kojarząc go nawet po głosie.

– Kurwa… – mruczy pod nosem, po czym słyszę, jak odpina zamek i uderza klamrą od paska o umywalkę.

„Chyba nie masz zamiaru się do niej odlewać?” – myślę, krzywiąc się zniesmaczona.

A jednak. O ja naiwna, jak słabo znam facetów!

– Laleczko? – odzywa się tuż po odlaniu i umyciu rąk. – Masz chyba na sobie moją koszulę. Wyskakuj z niej, bo zwijam się na chatę – oznajmia, lekko kopiąc w drzwi.

Super. Uwielbiam, jak ktoś traktuje mnie przedmiotowo, podkreślając to jeszcze takim cienkim epitetem.

– Możliwe… – mruczę przez nos, opuszczając głowę i spoglądając na siebie. – Błękitna z czarnym haftem na kieszeni?

– Nom.

– Daj mi chwilkę, spalę i już ci ją oddaję…

– Czekam w takim razie.

Po tych słowach wychodzi, a ja spokojnie dopalam papierosa i bez pośpiechu wracam do pokoju. Na miejscu stwierdzam, że nikt oprócz mnie i nagiego do pasa pulchnego bruneta, siedzącego na rogu kanapy, jeszcze się nie obudził. Rzucam mu błagalne spojrzenie i szybko przewalam ubrania, szukając swojej sukienki i torebki. Tę pierwszą znajduję, ale druga jakby zapadła się pod ziemię. Odwracam się, zdejmują koszulę i naciągam na siebie „małą czarną”. Kiedy robię w tył zwrot, zauważam, że facet trzyma w ręku moją torebkę i patrzy na mnie maślanym przepitym wzrokiem. „Więc jednak coś kojarzysz, skoro wiesz, że to moje?” – dumam w myślach, unosząc ze zdziwienia brwi.

Zupełnie nie był w moim typie, w dodatku sikał do umywalki. Ble. Podchodzę do niego, przybierając wdzięczny wyraz twarzy i wymieniamy się rzeczami. Sprawdzam przy nim czy niczego nie brakuje w torebce i gdy pochylam głowę, ponownie czuję mdłości.

– Wracasz samochodem? – pytam szeptem, licząc na odwózkę.

– Nom – rzuca krótko i łapię się na tym, że to jego „nom”, również jest denerwujące.

Wychodzimy razem i dopiero na zewnątrz orientuję się, że facet do kogoś dzwoni. „Plus dla niego” – chwalę go w myślach, ponieważ byłam przekonana, że będzie prowadził na kacu. W sumie to i tak było mi obojętne, bo chciałam jak najszybciej dostać się do swojego mieszkania. Osiedle, na którym odbywała się parapetówa znajomej z pracy, znajdowało się kilka ładnych kilometrów od centrum miasta, a w tym stanie, w dodatku na dziesięciocentymetrowych szpilkach i bez grosza przy duszy czekałaby mnie niezbyt przyjemna wycieczka.

Zauważam, że facet w ogóle na mnie nie patrzy, tylko grzebie w swojej komórce i przegląda jakieś zdjęcia. Mam ochotę na kolejnego papierosa, ale po szybkiej ocenie stwierdzam, że jest niepalący więc duszę w sobie pragnienie i nerwowo przytupując, odwracam się, żeby spojrzeć na posiadłość Ilony. Piętrowy domek nie był jeszcze otynkowany, ale w świetle poranka wyglądał naprawdę imponująco. Dwa garaże i drewniana altana z murowanym grillem również robiły wrażenie. ”Dała dupy za talerz zupy” – jak to się u nas mówiło w czasach szkolnych. I pomyśleć, że gdybym była z „tych” i wcześniej zakręciła się koło Emila, to teraz ona by tu stała, czekając na podwózkę. Oczywiście niekoniecznie z panem „sikam do umywalki”, bo to raczej też nie był jej typ. Zbyt niski, obły, z dużym nosem i nie wyglądał na dzianego.

Na przyjemny i wyczekiwany pomruk silnika za plecami odwracam się i momentalnie opadają mi ramiona. Gryzę się w język, żeby nie rzucić głośno przekleństwa, po czym wciskam pod pachę torebkę, wymijam pulchnego dowcipnisia oraz samochód „Zero kumpli” i potwornie zawiedziona ruszam przed siebie.

Nie chcąc zbytnio rzucać się w oczy, wybieram boczną piaszczystą drogę zamiast osiedlowej i już po kilkuset metrach mam dość, głęboko żałując tej decyzji. Przez chwilę myślę o tym, żeby się cofnąć i złapać jakąś okazję przy osiedlu, ale nawet na to nie mam już siły. Rzucam w końcu torebkę przy drodze i siadam na wyschniętej trawie. Pomyśleć, że niedawno trzęsłam się z zimna a teraz cała zgrzana wypacam resztki alkoholu na jakimś wygwizdowiu-pipidowiu-w-dupę-fak.

Źle zrobiłam, bo zareagowałam impulsywnie, zamiast najpierw pomyśleć. „Mogłaś poczekać idiotko, aż ktoś się zbudzi i odstawi twoje chude dupsko do miasta” – ganiłam się w duchu.

Zdjęłam szpilki najlepsze zresztą, jakie do tej pory w życiu miałam i wymasowałam obolałe stopy. Jutro czekało mnie znowu osiem godzin na nogach i w tej chwili nawet sobie tego nie wyobrażałam. Na lewej pięcie już zrobił mi się uporczywy bąbel, a nawet nie dotarłam jeszcze do normalnej drogi. Przede mną ciągnęły się dobre dwa kilometry piaszczystych wertepów i…

Moją uwagę zwrócił wzbijający się w oddali brunatnożółty tuman kurzu, z którego po chwili wyłoniła się czarna torpeda. Świetnie, jeszcze tylko mi tego brakowało. Włożyłam z powrotem buty, po czym wlazłam w dziką łąkę, oddalając się nieco od drogi i ruszyłam bokiem w swoim kierunku. Chodzenie w szpilkach po łące jest jeszcze gorsze niż po wertepach. Trawa plątała się wokół obcasów i musiałam uważać, żeby nie wywinąć orła i przy okazji nie wpaść w jakąś zwierzęcą kupę.

Ku mojemu zdziwieniu, kiedy auto zrównało się ze mną, usłyszałam głośne trąbienie, a zaraz potem ucichła dudniąca muzyka. Wówczas dotarło do mnie, że to ten sam samochód, którym odjechał facet sikający do umywalki. „Zero kumpli” – tak je nazywałam. Miały tylko dwa siedzenia z przodu i to doprawdy nie było w porządku.

– Hej, koleżanko?! – krzyknął przez uchyloną szybę. – Pakuj się, podwiozę!

„Dzięki ci Boże” – Uśmiechnęłam się i odetchnęłam z ulgą. Nie wiedziałam, co go skłoniło, żeby po mnie wrócić, ale to w tej sytuacji było nieistotne no i najważniejsze, że nie wyskoczył do mnie z „laleczką”, czego naprawdę nienawidziłam. Unosząc wysoko nogi, maszerowałam w jego stronę i nagle coś mnie tknęło… A co, jeśli to jakiś zbok? Ostrożnie podeszłam do auta i pochyliwszy głowę, zajrzałam do środka. Na nosie miał okulary przeciwsłoneczne i to byłoby na tyle, jeśli chodziło o zapamiętanie twarzy. Mimo to pociągnęłam za klamkę, przycisnęłam torebkę do piersi i wcisnęłam się na siedzenie.

– Pasy, koleżanko. – Odwrócił energicznie głowę w moją stronę i rozciągnął usta, przy okazji ukazując sympatyczne dołeczki.

Zanim zdążyłam się dokładnie przypiąć, zrobił zryw, aż wcisnęło mnie w lotnicze siedzenie, ale potem na szczęście nieco zwolnił, inaczej z pewnością siadłoby mu zawieszenie na tych dziurach, a ja puściłabym kolejnego pawia. Zamiast zakręcić na łące i skierować się do miasta, pruł w kierunku osiedla.

– Gdzie konkretnie cię podrzucić? – zapytał, wjeżdżając na normalną miejską drogę.

– W okolice centrum, jeśli można, ale ty chyba nie jedziesz w tamtym kierunku… – Zauważyłam z niepokojem.

– Ale mogę – odparł krótko i dodał gazu, gdy tylko wbił się na prostą za osiedlem.

Nadal jednak oddalaliśmy się od miasta i naszły mnie złe przeczucia. Chwyciłam uchwyt znajdujący się nad głową i zamknęłam oczy, czując się jak w pieprzonej rakiecie.

– Spokojnie, koleżanko. Testuję tylko jego możliwości. – Zaśmiał się cicho, na co otworzyłam oczy i zerknęłam na niego kątem oka.

Szczerzył się jak mały chłopiec, który właśnie dostał najnowszą zabawkę. „Super, zaraz się poskładam” – parskam w myślach. Jeszcze mi pirata drogowego brakowało. Wyglądał na młodszego ode mnie, aczkolwiek przez te okulary trudno było to dokładnie ocenić. Co by nie mówić, niezbyt wierzyłam w jego umiejętności i w duchu już się modliłam, żeby dowiózł mnie do centrum w jednym kawałku.

– Muszszsz…ęęę cięęę uprzeeedzić… – wybełkotałam, podskakując na siedzeniu, gdy przemknął przez tory kolejowe. – Jestem na kacu i niedobrze mi. – Skrzywiłam się, posyłając mu znaczące spojrzenie.

– O… – Ukrył uśmiech i wyraźnie zwolnił. – Sorry, zapomniałem. No tak, impreza u Emila… – dodał dziwnie i wyczułam w jego głosie zmianę, by nie powiedzieć, jakiś niesmak.

– Znacie się? – zapytałam, biorąc wreszcie spokojny oddech przy prędkości sto dziesięć na godzinę z tego, co zauważyłam na liczniku.

– To mój starszy brat – odpowiedział chłodno, po czym chwycił za okulary i podsunął je na czubek głowy.

Miał roześmiane błękitne spojrzenie, a pod prawym okiem dosyć pokaźne, mniej więcej wielkości monety pięciozłotowej brązowe znamię. Stąd te okulary, pod którymi je ukrywał. Dziwne, pomyślałam, bo wcale nie wyglądał z tym źle i nawet dodawało mu trochę uroku. Co mnie jeszcze uderzyło, to brak jakiegokolwiek podobieństwa między nim a Emilem. Emil był zwalistym, dobrze zbudowanym facetem o ciemnej karnacji i włosach, a ten tutaj przedstawiał jego zupełne przeciwieństwo.

– Skoro to twój brat, to dlaczego nie byłeś na imprezie? – Okazałam trochę wścibstwa, bo nieco zaintrygował mnie jego nagły chłód.

– Nie dogadujemy się. – Westchnął i skręcił w końcu w boczną, okrężną drogę, prowadzącą do miasta. – Odkąd się ożenił, rodzice ciągle się kłócą, a on trzyma stronę tej… twojej koleżanki – dodał, wykrzywiając usta na jedną stronę.

– To nie jest moja koleżanka. – Ucięłam szybko. – Pracujemy razem i koleżeństwem bym tego nie nazwala.

– Nie wnikam. To… gdzie dokładnie cię podrzucić? – Spojrzał na mnie ponownie, tym razem bez uśmiechu.

– Gdziekolwiek w okolicach centrum, nie rób sobie kłopotu, stamtąd już dojdę – odparłam.

– To nie kłopot, już mówiłem, że testuję tę maszynę.

– Ile to pali? – Zainteresowałam się.

– Sporo, ale nie ja martwię się o wachę, bo to samochód mojego brata. – Na jego usta powrócił łobuzerski uśmieszek.

– Emila?

– Nie… Mam jeszcze jednego brata… O, o wilku mowa. – Sięgnął do telefonu zaczepionego wewnątrz kierownicy i odebrał na głośniku.

– Ty szczylu, co ty sobie wyobrażasz?! – wrzeszczał po drugiej stronie jakiś facet. – Hej? Jesteś tam świerszczu? Posłuchaj… mam kurwa wyjazd za dwadzieścia minut, jak się zaraz nie wyświetlisz przed domem, to zapomnij o koncercie, zrozumiałeś naćpana pało?

Naćpany? Przyjrzałam się dokładniej Młodemu i po plecach przeszły mnie ciarki.

– Dobra, zaraz będę, tylko odstawię koleżankę do centrum. – Przewrócił oczami i przygryzł zębami język, wystawiając go odrobinę z ust.

„Dzieciak jak nic” – pomyślałam.

– Jaką koleżankę? Wbijaj na chatę, bo ci łeb urwę! – ryknął tamten.

– Aaaa… – Młody spojrzał na mnie, oceniając pobieżnie mój wygląd. – Taką pandę małą z fajnym tyłkiem – parsknął cicho.

No wiecie co? Chwyciłam za przesłonę przed sobą i tak jak podejrzewałam, znajdowało się tam niewielkie lusterko. Wracając „z buta” tymi wertepami trochę popłakałam i rzeczywiście, wyglądałam jak panda, ale żeby od razu mała? Miałam prawie metr siedemdziesiąt i do „niskopodwoziówek” z pewnością się nie zaliczałam. I co do diabła miał ten smarkacz do mojego tyłka?

– Sam jesteś mały – burknęłam, podnosząc z powrotem przesłonę, na co Młody jeszcze bardziej się roześmiał.

– Słyszałeś? To nie żaden kit, zaraz wracam – oznajmił i się rozłączył.

…

– Miałaś zadzwonić, jak wrócisz do domu – Ilona próbowała grać obrażoną, ale wiedziałam, że zawracała tylko dupę.

– Dobrze wiesz, że nie mam już nic na koncie – odparłam, kątem oka oglądając jeden z odcinków mojego ulubionego tureckiego serialu.

– Ach, zapomniałam. We wtorek przychodzi nowa na moje miejsce, bo ja biorę urlop – wyparowała, na co zagryzłam wargę prawie do krwi.

To ja miałam iść w tym miesiącu na urlop, ale oczywiście ta gnida musiała się wcisnąć.

– Co tak zamilkłaś? Nic się nie bój, to tylko dwa tygodnie, więc zdążysz jeszcze poszaleć. – Zachichotała jak nastolatka. – Dobra, kończę, bo jestem dziś umówiona na pazurki – dodała w pośpiechu.

– Jasne. Pa. – Rozłączyłam się i z żalem spojrzałam na swoje krótko obcięte paznokcie.

Na kosmetyczkę niestety nie było mnie stać. To znaczy, było, ale wszystko, co mi zostawało z wypłaty po opłaceniu rachunków i zapełnieniu lodówki odkładałam na konto dla Marcina.

To już prawie rok, jak oddałam go do Domu Dziecka. Spojrzałam na jego ostatnie zdjęcie w komórce i zapłakałam. Ze wstydu, bezsilności, strachu i tęsknoty. Nie potrafiłam postąpić inaczej. Nie mogłam pracować i jednocześnie się nim zajmować. Był trudnym dzieckiem i wymagał specjalnej opieki. A ja nie dość, że mieszkałam w zajętym przez komornika mieszkaniu, które miało już dwie licytacje, to w dodatku zarabiałam najniższą średnią krajową. Tylko patrzeć, aż znajdzie się jakiś chętny i wystawi mnie za drzwi.

Jakby tego było mało, część rzeczy nawet miałam już spakowane w kartonach, więc tak jakby byłam na to przygotowana, ale mimo wszystko nie potrafiłam się z tym pogodzić i od tamtego czasu prawie ani jednej nocy nie przespałam spokojnie. Oczywiście nie liczę tych, po których urwał mi się film, albo kiedy nocowałam u kogoś po imprezie.

Byłam żałosna, ale nie żałowałam siebie. Po chwili jednak zmieniłam zdanie, gdy telefon ponownie zadzwonił, a na wyświetlaczu pojawiło się połączenie od matki.