Jastrzębie - Prolog

Miałam osiem lat a Wiktoria czternaście, kiedy nasz ojciec stracił pracę i przeprowadziliśmy się na wieś. Niezbyt wyraźnie widzę nasz dom i niezbyt wyraźnie pamiętam też matkę. Z tego, co uchowało się w mojej pamięci, wiem, że był to piętrowy budynek z dużym strychem i tylko jedna połowa należała do nas. Drugą zajmowało starsze małżeństwo. W ich mieszkaniu znajdowała się także mała biblioteka. Prowadziły do niej osobne, dosyć wysokie i zadaszone schody na zewnątrz. Na tychże schodach często przesiadywałam samotnie, nawet kiedy punkt biblioteczny był zamknięty i padał deszcz. Czytałam wypożyczone bajki, rysowałam lub po prostu rozmyślałam o bzdurach, czekając na powrót ojca albo siostry.

Matka natomiast jest jeszcze bardziej niewyraźna. Rzadko bywała w domu, ponieważ dużo pracowała i często wyjeżdżała. Z jej obrazem kojarzę głównie wizytowe stroje, zapach perfum i mnóstwo butów na wysokim obcasie. Miała też bardzo długie i ciemne włosy, które odziedziczyłam po niej w genach.

Jednak jeden obraz, choć minęło tyle lat i bardzo chciałam wymazać go z pamięci, jak na złość był wyraźny i wciąż powracał, prześladując mnie po dziś dzień. Przebijał się nawet przez całą tragedię, przypominając mi niemal codziennie, że to wszystko była moja wina.

To był słoneczny i spokojny dzień. Dzień piętnastych urodzin mojej siostry. Matki oczywiście nie było, a ojciec pił gdzieś ze swoimi kolegami, zapominając nie tylko o nas, ale także o całym gospodarstwie. Korzystając z nieobecności rodziców, moja siostra wymknęła się z domu, jak zwykle tłumacząc, że nie mogę z nią iść i że zaraz wróci. Oczywiście wierzyłam jej i czekałam na nią, siedząc na parapecie kuchennego okna, skąd miałam widok na bramę i połowę podwórza. Nie pamiętam, jak długo to trwało, ale w końcu znudzona czekaniem postanowiłam wyjść z domu.

Nawet w tej chwili po tylu latach czuję zapach skoszonego siana i kłucie na nogach, kiedy tamtego dnia biegłam przez łąkę w stronę lasu. Widzę przed sobą gęste leśne zarośla... Wchodzę na ścieżkę wydeptaną przez dzikie zwierzęta prowadzącą w dół strumienia, gdzie rosną zawilce i kaczeńce...

Na swoje przekleństwo odkryłam ją niedługo po tym, jak się sprowadziliśmy. Nigdy nie powinnam tam wchodzić, nie powinnam nawet tamtego dnia sama opuszczać domu.

Wracając z pękiem kwiatów, utknęłam w grząskim nabrzeżu strumienia. Jeden z gumowych klapek został w błotnistej i czarnej jak smoła ziemi więc schyliłam się i zaczęłam grzebać w niewielkim otworze po mojej stopie…

Rozkładam rękę i oczami wyobraźni widzę, jak wówczas była mała.



– Proszę pani? Pani Różo? Dobrze się pani czuje?

Na dźwięk swojego imienia mrugam zdezorientowana. Wzrok się wyostrza i powracam do gabinetu doktora Macieja.

– Tak… – Odgarniam do tyłu włosy i spoglądam na niego skołowana.

– To skierowanie do specjalistycznej poradni dziecięcej w Poznaniu. Pracuje tam mój dobry znajomy i jest najlepszy w mieście. Z mojej strony to wszystko, pani Różo. – Spojrzał na mnie z troską. – Proszę. – Podsunął mi świstek i zdjął okulary.

– Dziękuję… – Zgarniam go ze stołu, wkładam za okładkę książeczki i pakuję do torebki.

– Naprawdę mi przykro, że nie mogę nic więcej dla was zrobić…

– Jasne, nie ma sprawy – przerywam mu i widzę, jak zerka na mojego syna z dziwnym wyrazem na twarzy.

Wstaję, biorę Marcina na ręce i wychodzę bez słowa. Jestem zła i sama już nie wiem na kogo najbardziej.

Cały poprzedni dzień nic nie jadłam, a dzisiaj nie wypiłam nawet kawy. W końcu poddaję się pod jego ciężarem i tracąc siły, sadzam go przy innym gabinecie, gdzie zauważam wolne miejsca.

Patrzę na twarz mojego milczącego dziecka i nie mogę uwierzyć. Ten stary idiota na pewno się mylił. Marcin miał dopiero cztery lata i nikt nie miał prawa go skreślać. Nie w ten sposób.

– Powiedz, m a m a – poprosiłam łagodnie, kucając przy krzesełku. – M a m a – powtórzyłam i chwyciłam go za rączki.

Patrzył na mnie z otwartą buzią, śliniąc się jak zwykle. Nie oszukiwałam się, bo nie byłam dobrą matką i jak podejrzewałam, lepszą już nie będę, ale miałam zamiar zrobić wszystko, żeby moje dziecko było normalne. Wiedziałam też, że sama sobie z tym nie poradzę.

Po śmierci Wiktora nie zdołałam się jeszcze pozbierać, a nasza sytuacja jeszcze bardziej się pogorszyła. Kończyły mi się środki i w dodatku moja gówniana praca wisiała na włosku. Jakby tego było mało, nie zostało mi nic oprócz długów, o których wcześniej nawet nie miałam pojęcia.

– Ta…taaaa… – Niespodziewanie wypada jedno słowo z ust Marcina, a potem czuję bolesne kopnięcie prosto serce.

Zamieram z ukłuciem w pulsującej piesi i zdaję sobie sprawę, że w ogóle dla niego nie istnieję…